چالاک باندر تے بے وقوف مگرمچھ

اک دفعہ دا ذکر اے کہ کسے پنڈ وچ اک باندر رہندا سی۔ بڑا تیز، چالاک تے پھرتیلا۔ اوس پنڈ دے باہر اک امباں دا باغ سی۔ جتھے امباں دے رکھاں اتے بڑے سوادی امب لگدے سن۔ باندر روز ای اوس باغ وچ جا کے سب توں اُچے درخت اتے چڑھ کے امب چوپ دا سی۔ باغ دے نال اک نہر وگدی سی تے نہر توں پار مگرمچھ دا اک جوڑا رہندا سی۔ مگرمچھ دی گھر والی بہت ظالم تے مکار سی، جد کہ مگرمچھ بہت چنگا بندہ سی۔ باندر روز ای درخت اتے چڑھ کے امب چوپ دا تے مگرمچھ نہر دے کنڈے بہہ کے اوس نوں ویکھدا رہندا۔ اک دن مگرمچھ نے اپنی بیوی نوں آکھیا کہ میں شکار تے جا رہیا آں۔ اوہ گھروں نکل کے ہنر کنڈے آ کے بہہ گیا۔ باندر روز وانگ درخت اتے چڑھیا امب چوپ رہیا سی۔ مگرمچھ باندر نوں ویکھ کے بہت خوش ہویا۔ اچانک باندر دی نظر مگرمچھ اتے پئی تے اوس مگرمچھ توں پچھیا کہ توں امب چوپے گاں۔ مگرمچھ نے آکھیا ہاں باندر نے کجھ امب درخت دے اپروں اوہدے ول سٹے۔ اوس امب چوپے۔ اک ہرن شکار کیتا تے اوس دا گوشت گھر والی لئی لے کے واپس چلا گیا۔ اوہناں دونواں نے شام دا کھانا کھاہدا تے سوں گئے۔

سویر ہوون تے مگرمچھ نہر کنڈے ٹہلن آیا تے اوس ویکھیا باندر روز وانگ درخت اتے چڑھیا امب چوپ رہیا اے۔ اوہ نہر کندے بہہ گیا تے باندر پہلے نالوں بہتے امب اوہدے ول سٹ دتے۔ باندر آپ وی چھال مار کے تھلے آیا۔ پر نہر پار کر سکیا۔ مگر مچھ نہر پار کر کے باندر کول آیا تے اوس نوں اپنی بیٹھ اتے بہہ کے نہر توں پار لے گیا۔ جتھے دونواں بہہ کے رج کے امب چوپے تے اوس توں بعد مگرمچھ نے باندر نوں نہرپار کروائی تے دونویں اپنے اپنے گھر چلے گئے۔

اگلی سویر مگرمچھ باندر توں پہلاں اوتھے اپڑیا ہویا سی۔ ایہہ منظر ویکھ کے باندر بہت خوش ہویا۔ مگرمچھ نے اپنے دوست نوں آکھیا کہ اج مینوں بہتے امب دیویں میں اپنی گھر والی لئی لے کے جانے نیں۔ پہلاں دونوں رج کے امب چوپے تے فیر باندر نے اوہدی بیوی واسطے امب دتے تے اوہ اپنے اپنے گھراں نوں ٹرپئے۔

گھر آ کے امب اپنی گھر والی نوں دتے تے آکھیا کہ میرے دوست باندر نے تیرے لئی گھلے نیں۔ اوہ خوشی خوشی امب چوپن لگ پئی تے آکھن لگی کہ امب بڑے مٹھے تے سوادی نیں۔ اوہدی بیوی دے دل وچ لالچ آ گیا۔ آکھن لگی جیہڑا روز ایہہ سوادی امب چوپ دا اے اوس دا دل کناں سوادی ہووے گا۔ میں باندر دا دل کھانا ایں۔ اوس اپنے گھر والے نوں آکھیا۔ جدوں اوس اپنی بیوی کولوں ایہہ گل سنی تے پریشان ہو کے اوہدیاں اکھاں باہر نوں آ گئیاں۔ آکھن لگا تینوں ایہہ نئیں سوچنا چاہی دا۔ اوہ میرا گوہڑا یار اے۔ میں او س نال ایہہ نئیں کر سکدا۔ مینوں توں معاف کر دے۔ اوس مگرمچھ نال لڑائی کیتی تے آکھیا کہ سویرے جدوں توں اوس نوں ملن جانا ایں تے اوس نوں آکھیں کہ ساڈے گھر تیری دعوت اے۔ میں موقع ویکھ کے باندر تے اوہدا دل کھا جاواں گی۔ لڑائی توں بچن لئی مگرمچھ نے حامی بھر لئی۔ پر ساری رات اوہ سوں نئیں سکیا کہ اوہ اپنے دوست نال جھوٹ بولے گا تے اوس نوں دھوکہ دیوے گا۔

اگلے دن سویر مگرمچھ پہلاں باندر دے گھر گیا۔ اوس دی خیرخیریت پچھی تے دونوں رل کے باغ وچ آ گئے۔ اج مگرمچھ بہت اداس سی۔ امب چوپن توں بعد مگرمچھ نے باندر نوں آکھیا کہ میں تینوں اپنے گھر لے جانا چاہنا واں۔ میری بیوی نوں کل تیرے امباں دا تحفہ بہت پسند آیا اج اوس نے گھر وچ تیرے لئی دعوت دا انتظام کیتا اے۔ باندر ایہہ سن کے بہت خوش ہویا تے چھال مار کے مگرمچھ دی پیٹھ اتے بہہ گیا۔ آکھیا چلئیے۔ دعوت دے نال نال میں تیری بیوی نوں وی مل لواں گا۔ نہر پار کردے ہوئے باندر نے فیر مگرمچھ کولوں اداس ہوون دی وجہ پچھی۔ ایس دفعہ اوس کولوں رہیا نہ گیا تے دس دتا کہ میری بیوی تیرا دل کھانا چاہندی اے۔ میں اوس ایہہ آکھ کہ روکیا کہ باندر میرا دوست اے۔ پر نہ منی۔ مینوں افسوس ہو رہیا کہ اج توں بعد میں اپنے دوست نوں مل نئیں سکاں گا۔ اوہ تیرے دل دے نال تینوں وی کھا جاوے گی۔ ایس لئی دعوت دے بہانے میں تینوں لے کے جا رہیا آں۔ باندر ایہہ سن کے ڈر گیا۔ پر فیر چالاکی نال بولیا۔ میں تیرے نال ضرور جاواں گا تے تیری بیوی دی ایہہ خواہش ضرور پوری کراں گا۔ توں ایویں پریشان نہ ہو، پر اک مسئلہ بن گیا اے۔ توں مینوں نہر دے پار لے جا۔ کیوں جے میرا دل اک درخت تے ٹنگیا رہ گیا اے۔ میں اوہ لے آواں، فیر چلدے آں، کیوں جے اسیں درختاں اتے پھردے آں۔ اپنا دل کڈھ کے اک درخت اتے ٹنگ دیندے آں تاں جے کسے ٹہنی دے لگن پاروں اوہ زخمی نہ ہو جاوے۔ جے میں انج گیا تاں تیری بیوی دی میرا دل کھاون والی خواہش کدھے پوری نئیں ہووے گی۔ ایہہ سن کے مگرمچھ واپس مڑدا اے۔ جدوں اوہ کنڈھے اتے اپڑ جاندے نیں۔ تاں باندر چھال مار اک درخت اتے جا بیٹھدا اے۔ اوہ مگرمچھ نوں آکھدا اے کہ توں بہت وڈا بے وقوف ایں۔ کیہ کوئی بندہ دل دے بغیر وی زندہ رہ سکدا اے۔ توں تے تیری بیوی نے مینوں کھانا سی۔ تسی میری دوستی دا صلہ ایہہ مینوں دتا۔ جا اج توں بعد میرا توں دوست نئیں۔ ایہہ آکھ کے باندر اوتھوں چلا گیا تے مگرمچھ نوں خالی ہتھ واپس پرتنا پیا۔ کسے نے سچ آکھیا اے کہ حالات دا مقابلہ بڑا سوچ سمجھ کے کرنا چاہیدا اے۔