دھی دی خوشی

پرانے زمانے دی گل اے کہ کسے ملک اتے اک بہت رحم دل بادشاہ حکومت کردا سی۔ اپنی رعایا دا خیال رکھدا تے اوہناں نوں ودھ توں ودھ سہولتاں دیون دی کوشش کردا۔ پر ربّ دا کرنا انج ہویا کہ ویاہ دے ویہہ سال بعد وی اوس گھر کوئی اولاد نہ ہوئی۔ ایس کر کے اوہ بہت پریشان رہندا سی۔ اوس کئی حکیماں توں اپنا تے ملکہ دا علاج وی کروایا ربّ نے اوس نوں اولاد دی نعمت عطا نہ کیتی۔

اک دن اوہ اکلا اپنے محل دے بوہے تے کھڑا بالاں نوں کھیڈ دا ویکھ رہیا سی۔ اوہدیاں اکھاں وچ اولاد نہ ہوون پاروں اتھرو آ گئے۔ اچانک بادشاہ نوں کھڑا ویکھ کے اک فقیر اوہدے کول آ گیا تے افسردہ ہوون دی وجہ پچھی۔ بادشاہ نے دسیا کہ بابا میرے کول اولاد نئیں اے۔ بابے نے آکھیا میں کئی دناں دا بھکھا آں۔ توں مینوں روٹی کھلا دے۔ ربّ تینوں اولاد دیوے گا۔ بادشاہ اوس فقیر نوں بڑے ادب نال لے کے محل اندر آیا تے شاہی برتناں وچ اوس نوں کھانا پیش کیتا۔ جان لگیا بادشاہ نے نذرانے دے طور تے کجھ پیسے دے دتے۔ فقیر اولاد دی دُعا دیندے ہوئے چلا گیا۔

ربّ نے فقیر دی دُعا قبول کر لئی تے اک سال بعد ربّ نے بادشاہ نوں اک سوہنی دھی دا تحفہ دتا۔ اوہ تے ملکہ دھی دی آمد تے بہت خوش سن۔ جدوں رعایا نوں شہزادی دا پتہ لگا تاں اوہ وی بہت خوش ہوئی۔ بادشاہ نے سارے ملک وچ خیرات ونڈی۔ ایس توں غریباں نوں کھانا کھاون دا وی انتظام کیتا۔ خود اک وڈی دعوت دا انتظام اپنے شہر وچ کیتا۔ مقررہ تاریخ تے بہت سارے لوک ایس دعوت وچ آئے اوہناں شہزادی نال کپڑے، کھڈو نے تے پیسے دے کے خوشی دا اظہار کیتا۔ دعوت والے دن بادشاہ نے اپنے محل نوں بہت سوہنے ڈھنگ وچ سجایا، طرح طرح دے کھانیاں نال مہماناں دی تواضع کیتی گئی۔ سوادی کھانے کھا کے لوک بہت خوش ہوئے تے اوہناں شہزادی دی چنگی صحت تے لمی زندگی لئی دعاواں دتیاں۔

ایس نوں بعد بادشاہ شہزادی نوں لے کے آیا۔ ساریاں نے شہزادی نوں پیار کیتا تے تحفے وی دتے۔ بادشاہ تے ملکہ بہت خوش سن۔ جدوں دعوت ختم ہوئی تاں بادشاہ تے ملکہ نے مہماناں نوں الوداع کیتا۔ اوہناں ساریاں نوں مٹھائی دے کے رخصت کیتا گیا تے بادشاہ نے شہزادی دی خوشی وچ غریباں وچ کپڑے وی ونڈے۔ سارے لوک شہزادی نوں دعاواں ہوئے رخصت ہو گئے۔