پرانے وقتاں دی گل اے کہ اک پہاڑ دے دامن وچ اک شخص رہندا سی۔ اوس کول بہت ساریاں مجھاں گاواں سن۔ مجھاں گاواں سارا دن ادھر اُدھر چر دیاں۔ شام نوں تھوڑی دیر پہلاں اوہ ددھ چوندا۔ اوس وچ بہت سارا پانی ملاندا تے کول دے شہر وچ جا کے ویچ آندا۔ اوہ ہر اک گاہک نوں آکھدا کہ ددھ خالص اے۔ ددھ ویچ کے ضروریاتِ زندگی دیاں چیزاں خرید دا تے گھر واپس آ جاندا۔

گاہک اوس نوں اکثر شکایت کردے کہ ددھ بہت پتلا اے۔ ایس وچ پانی نہ ملایا کر۔ کسے وی شکایت دا اوس اتے کوئی اثر نہ ہوندا۔ سگوں آکھدا کہ ددھ وچ پانی ہونا قدرتی امر اے۔ میں پانی نہیں ملاندا نالے ددھ کیہڑا سکا ہوندا اے۔ ایس طرح ددھ ویچدے اوس نوں بہت عرصہ گزر گیا۔ ہن اوہدے کول بہت زیادہ دولت وی آ گئی سی۔ اوہ کسے نوں کجھ وی نئیں سی سمجھدا۔ دن بدن لالچ ودھدا گیا تے اوہ ددھ وچ پانی دی مقدار وچ وادھا کرداگیا۔

اک دن اچانک اسمان اتے کالی بدلی اُٹھی تے اوس پورے اسمان نوں اپنے کلاوے وچ لے لیا۔ ہر طرف ہنیرا ای ہنیرا ہو گیا۔ اوہ بہت خوش ہویا کہ مینہ پوے گا۔ جس پاروں گھاہ زیادہ ہووے گا۔ گاواں مجھاں کھا کے زیادہ ددھ دیون گئیاں۔ بس فیر میرے وارے نیارے ہو جاون گے۔ اچانک بدل گرجیا۔ بجلی چمکی پہلاں ہولی تے فیر تیز بارش شروع ہو گئی۔ ایس دے نال اولے پین لگ پئے۔ ہر پاسے پانی ای پانی ہو گیا۔ پہاڑاں توں پانی سیلاب دی صورت وچ ایس شدت نال اوہدے پنڈ ول ودھیا کہ اوہدیاں گاواں مجھاں، گھر تے گھر دا سارا سامان اپنے نال بہہ کے لے گیا۔ ہن اوہدے کول نہ تے گاواں مجھاں سن تے نہ ای گھرتے نہ نقدی، اوہ ہر اک نوں آکھدا کہ اوس زندگی وچ اجیہا سیلاب نہ سنیا تے نہ ویکھیا۔ نامعلوم ایناں پانی کتھوں آ گیا اے؟ ایہہ گل سن کے اک عقل مند نے آکھیا کہ ایہہ اوہو پانی اے جو توں ددھ وچ ملاندا سی۔ ربّ نے اوسے پانی نوں اکٹھا کر کے سیلاب بنا کے تینوں بے ایمانی تے بددیانتی دی سزا دیون لئی تیرے ول گھلیااے۔