لالچی بلی دا انجام

کسے جنگل وچ اک بلی رہندی سی۔ جنگل دے سارے جانور اوس نوں ماسی آکھدے سن۔ بلی بہت چالاک تے تیز سی۔ اوہ اپنے شکار نوں بڑی پھرتی نال قابو کر لیندی سی۔ پر ہن اوہ بڈھی ہو گئی سی تے شکار اوہدے ہتھوں نکل جاندا سی۔ جنگل دے سارے جانور اوس توں تنگ آئے ہوئے سن۔ بڈھا ہوون پاروں اوس نوں کئی کئی دن بھکا رہنا پیندا سی۔ اوس بھکھ توں تنگ آ کے اک دن حاجیاں والا سفید لباس پایا۔ ہتھ وچ تسبیح پھڑی تے اپنے گھر توں باہر آ گئی۔ اوہ تسبیح کر دی جنگل وچ ٹہل رہی سی۔ راہ وچ اوس دی ملاقات اک خرگوش نال ہوندی اے۔ اوس بلی نوں پچھیا کہ ماسی کدھر دی تیاری اے؟ بلی نے جواب دتا میں حج کرن چلی آں۔ بلی بڑی چالاک سی۔ خرگوش نوں آکھن لگی کہ آ جا بچہ میں تینوں وی حج تے نال لے کے جاندی آں۔ خرگوش تیار ہو گیا تے اوہناں رل کے سفر شروع کر دتا۔

سفر کردے ہوئے اوہناں دی ملاقات چڑی نال ہوندی اے۔ چڑی پچھدی اے کہ خالہ بلی کتھے چلی ایں؟ بلی آکھدی اے کہ میں حج کرن جا رہی آں تے ایہہ خرگوش وی میرے نال جا رہیا اے۔ چڑی آکھدی اے کہ جے خالہ اجازت ہووے تاں میں وی تہاڈے نال رل جاواں حج کرن لئی۔ بلی جواب دیندی اے کہ آ جا توں وی آ جا۔ ہن خرگوش، چڑی تے بلی رل کے حج کرن لئی سفر کردے نیں۔

جدوں تینوں رل کے اگانہہ ودھدے نیں تاں راہ وچ اوہ اک ککڑ نوں ملدے نیں۔ ککڑ آکھدا اے کہ خالہ بلی اج چڑی تے خرگوش نوں لے کے کتھے جا رہے او؟ بلی آکھدی اے کہ میں حج کرن جا رہی آں۔ ایہناں نے وی آکھیا کہ اساں وی حج کرنا ایں۔ ایس لئی میں ایہناں نوں اپنے نال رلا لیا اے۔ میں ربّ دے گھر اپنے گناہاں دی۔ معافی منگنی ایں۔ ککڑ آکھن لگا۔ خالہ مینوں توں نال لے چل۔ تاں جے میں وی رب دا گھر ویکھ لواں۔ بلی آکھدی اے کہ جتھے ایہہ دونویں میرے نال سفر کر رہے نیں۔ اوتھے توں وی آ جا۔ ہن چاروں رل کے حج دا سفر کردے نیں۔

چلدے چلدے بلی نوں رستے وچ اک غار نظر آندی اے۔ بلی نے سوچیا کہ شکار تاں میرے ہتھ وچ نیں۔ پہلاں ایہناں نوں کھا لواں۔ بعد وچ کوئی ہور کم کر دی آں۔ ایہہ سوچ کے بلی آکھیا کہ میں تھک گئی آں تے آرام کرن لئی کجھ دیر غار وچ جا کے سوں جاندی آں۔ ککڑ نے بلی نوں آکھیا۔ چنگا ماسی توں آرام کر میں جنگل دی سیر کر آواں۔ چڑی بلی نوں آکھدی اے۔ خالہ توں آرام کر میں جنگل دی ٹھنڈی ہوا دے مزے لے آواں۔ بلی نے خرگوش نوں آکھیا کہ توں بہت تھکیا ہویا ایں۔ ایس لئی توں میرے نال غار اندر آ کے آرام کر لے۔ خرگوش بلی دیاں گلاں وچ آ کے اوہدے نال اندر چلا گیا۔ جدوں بلی نے ویکھیا کہ خرگوش دی اکھ لگ گئی اے۔ اوس زور نال خرگوش دی گردن اتے پنجہ ماریا تے اوس نوں کھا لیا۔ تھوڑی دیر بعد چڑی آندی اے۔ اوس بلی کولوں پچھیا کہ خالہ ککڑ تے خرگوش نئیں آئے۔ بلی نے جواب دتا کہ خرگوش جھیل دی سیر کرن گیا اے تے ککڑ حالے تائیں جنگل توں پرتیا نئیں۔ بلی چڑی نوں آکھدی اے کہ توں مینوں تھکی ہوئی لگدی اے۔ آ میرے کول بہہ جا۔ جدوں اوہ آ جاون تاں فیر اگلا سفر شروع کراں گے جدوں چڑی بلی دے لاگے بیٹھدی اے تاں بلی زور نال پنجہ مار کے اوس نوں قابو کر دی اے تے کھا جاندی اے۔

ہن ککڑ آ کے دوجیاں بارے پچھدا اے۔ بلی اوس نوں وی پہلے والا جواب دیندی اے۔ جدوں بلی نے حملہ کر کے ککڑ نوں کھاون لئی قابو کیتا تاں ککڑ نے آکھیا کہ ماسی توں مینوں کھانا تے ہے ای پر غار توں باہر جا کے کھا جتھے ٹھنڈے پانی دا کھوہ ہووے۔ تاں جے مینوں کھاون توں بعد ٹھنڈا پانی پی سکیں۔ بلی آکھدی اے کہ گل تیری ٹھیک اے۔ مینوں تاں بہت پیاس لگی ہوئی اے۔ بلی ککڑ نوں منہ وچ لے کے غار توں باہر آندی اے۔ راہ وچ کجھ بندیاں نے ویکھیا کہ بلی دے منہ وچ ککڑ اے۔ اوہناں ککڑ نوں چھڈاون لئی بلی نوں آکھیا۔ توں ایہہ ککڑ چوری کر کے لیائی ایں۔ بلی نے آکھیا میں چوری نئیں کیتا۔ میرا اپنا ککڑ اے۔ جدوں بلی نے جواب دیون لئی منہ کھولیا۔ ککڑ نے چھال ماری تے درخت اتے چڑھ گیا۔ ایہہ ویکھ کے لوک واپس چلے گئے۔ جدوں بلی نے ویکھیا کہ ککڑ درخت اتے اے تاں اوس بہت معصوم جیہے انداز نال آکھیا۔ ککڑ تھلے اتر آ۔ اذان دا ویلا ہو گیا اے۔ توں تھلے اتر کے اذان پڑھ میں نماز پڑھنی اے۔ ککڑ نے آکھیا میں پہلاں درخت دے پچھلے پاسے کھلوتے امام صاحب کولوں اجازت لے لواں کہ اذان درخت دے اُپر ای پڑھنی ایں یاں تھلے اتر کے۔ جدوں بلی نے درخت دے پچھلے پاسے جھاتی ماری تاں اوتھے شکاری کتا کھلوتا سی۔ بلی اوہنوں دیکھ کے ڈر گئی تے اوتھوں نس گئی۔ انج ککڑ دی جان بچ گئی۔

اک دن بلی جنگل دی سیر کر رہی سی کہ اوس نوں اک درخت توں لالی دے بچیاں دی آواز سنی۔ اوہ من وچ بہت خوش ہوئی کہ لالی دے بچے کھا کے ڈھڈ بھراں گی۔ درخت دے تھلے کھڑے ہو کے اوس لالی نوں آکھیا میں ایس درخت نوں دڈھ دیناایں۔ لالی من منت کر دی آکھدی اے کہ توں ایس درخت نہ وڈھ۔ جدوں میرے بچے وڈے ہو جاون گے میں ایہناں نوں لے کے ایتھوں چلی جاواں گی۔ میں ایس ویلے اپنے نکے نکے بچیاں نوں لے کے کتھے جاواں؟ بلی آکھدی اے کہ جے توں اپنا اک بچہ مینوں کھاون نوں دیویں تاں میں ایہہ درخت نہیں وڈھدی۔ لالی اپنے دل اتے پتھر رکھ کے بلی دی ایہہ گل من لیندی اے۔ اوہ اوس نوں اک بچہ دے دیندی اے۔ بلی بچہ کھا کے اپنے گھر آ جاندی اے تے دوجے دن پھیر سویرے جا کے ایہو گل دوہراندی اے۔ لالی بہت پریشان ہوندی اے۔ آکھدی اے کہ توں شام نوں آویں۔ میں تینوں اپنا دوجا بچہ وی دے دیواں گی۔ بلی خوشی خوشی اپنے گھر پرت جاندی اے۔ لالی بیٹھی رو رہی ہوندی اے کہ اک سیانا اُلّو درخت دے تھلے آ کے بیٹھ جاندا اے۔ لالی دے اتھرو اوس اُپر ڈگدے نیں تاں اوہ اوس کولوں رون دا سبب پچھدا اے۔ لالی اپنا سارا ماجرا اوس نوں دسدی اے۔ سیانا الو اوس نوں آکھدا اے کہ توں اک وڈا پتھر لے کے اپنے کول رکھ جدوں بلی آکھے کہ بچہ تھلے سٹ توں آکھنا ایں کہ پہلاں اپنیاں اکھاں بند کر۔ فیر بچہ سٹاں گی۔ جدوں اوہ اکھاں بند کرے توں اوس اتے پتھر سٹ دینا ایں۔ ایہہ کہہ کے اُلّو اوتھوں چلا جاندا اے۔

شام ہوون تے بلی درخت تھلے آ کے لالی نوں آکھدی اے کہ مینوں بھکھ بہت لگی ہوئی اے توں اپنابچہ سٹ۔ لالی آکھدی اے کہ پہلاں اپنیاں اکھاں بند کر۔ جدوں بلی اکھاں بند کر کے اپنا منہ کھولدی اے تاں لالی درخت دے اُتوں پتھر سٹ دیندی اے۔ جو سدھا لالی دے منہ اندر چلا جاندا اے۔ پتھر لگن نال اوہدا منہ تے گلا زخمی ہو جاندے نیں۔ بلی اوتھوں چلے جاندی اے۔ اگلے دن جدوں بلی پرت دی اے تاں اوس دے منہ اُتے پٹی بندھی ہوندی اے۔ اوہ آکے لالی نوں پچھدی اے کہ تینوں ایہہ مشورہ کس نے دتا سی۔ لالی آکھدی اے کہ ایہہ مشورہ مینوں سیانے اُلّو نے دتا سی۔ بلی اوہدی گل سن کے اُلّو دے گھر جاندی اے کہ گھر دے باہر جا کے ہائے ہائے کرنا شروع کر دیندی اے۔ فیر درد پاروں گھر دے باہر لمے پے جاندی اے۔ جدوں اُلّو تھوڑی دیر بلی نوں لمے پیاں ویکھدا اے تاں ایہہ ویکھن لئی کہ بلی زندہ وی اے کہ نئیں۔ اوہدے ڈھڈ اتے بہہ کے چونجاں مارن لگ پیندا اے۔ بلی زور دا پنجہ مار کے اُلّوں نوں قابو کر لیندی اے۔ توں دوجیاں نوں مشورے دیندا ایں۔ ہن میں تینوں نئیں چھڈاں گی۔ اُلّو بلی نوں آکھدا اے کہ خالہ توں مینوں کھانا تے ہے ای۔ کھان توں پہلاں توں مینوں زور نال اوس کنڈیاں اتے مار تاں جے میرے جسم دے سارے پر اتر جاون تے توں مینوں آرام نال کھا لیویں۔ بلی سوچدی اے کہ گل اُلّو دی ٹھیک اے۔ اوہ اُلّو نوں کنڈیاں اُتے مارن لئی اوس نوں سٹ دی اے تاں اوہ پھرتی نال اڈ جاندا اے تے جنگل وچ جا کے ساریاں نوں دسدا اے کہ بلی آ گئی اے لک جاؤ۔ جنگل دے سارے جانور بلی دے ڈر توں ل جاندے نیں۔ جدوں بلی نوں تن چار دن تائیں کوئی شکار نئیں ملدا تاں اوہ بھکھ پاروں مر جاندی اے۔ بلی دے مرن دی سارے جنگل وچ خوشی منائی جاندی اے۔ ایس طرح ظالم بلی توں جنگل دے جانوراں نوں نجات مل جاندی اے۔

ایس کہانی توں ایہہ سبق ملدا اے کہ جیہڑا بندہ لالچی تے بھیڑا ہوندا اے اوہ لوکاں نوں نویں نویں طریقیاں نال دھوکا دیندا اے۔ اوس نوں لوک پسند نئیں کر دے سگوں نفرت کر دے نیں تے اوہدے مرن اتے افسوس دا اظہار وی نئیں کر دے۔