چڑی تے کاں

اک درخت اتے اک چڑی تے اک کاں رہندے سن۔ اوہ دونویں گوہڑے دوست تے گوانڈھی وی سن۔ اوہناں دونواں رل کے سوچیا کہ کیوں نہ کنک بیج لئی جاوے۔ اگلے دن متھے ہوئے ویلے تے چڑی نے کاں نوں ہل چلاون لئی کھیت جاون دا آکھیا۔ کاں نے اوہنوں جواب دتا:

ٹاہلی اتے آواں گا

جھنکنے چھنکاواں گا

توں چل میں آواں گا

چڑی چلے جاندی اے۔ کاں نہیں جاندا۔ چڑی نوں ہل اکلا ای چلانا پیندا اے۔ کجھ دناں بعد بی بیجن دی واری آندی اے۔ چڑی نے کاں نوں مڑ کھیت جاون لئی آکھیا۔ پر کاں نے پہلے والا ای جواب دتا۔ چڑی نوں ایہہ کم وی اکلے ای کرنا پیا۔ کجھ دناں بعد جدوں فصل نوں پانی لاون دا ویلا آیا تاں چری نے کاں نوں مڑ کھیت جاون لئی آکھیا۔ کاں نے اوہو جواب دتا تے کھیت نہ گیا۔ چڑی اکلے ای کھیت نوں پانی لاہ کے گھر پرت آئی۔ جدوں فصل نوں گوڈی کرن، کھاد پاون تے واڈھی کرن دا ویلا آندا اے۔ کاں نئیں جاندا۔ چڑی نوں ایہہ سارے کم اکلے ای کرنے پیندے نیں۔

جدوں ساری کنک وڈی گئی تاں کاں ڈر کے کھیت جاندا اے تے ساری کنک آپ رمکھ کے توڑی چڑی نوں دے دیندا اے۔ چری اوہدے کولوں اپنے حصے دے دانے منگدی اے پر کاں نہیں دیندا۔ فیر اک دن بہت زور دی مینہ پیندا اے تے چڑی اپنا گھر توڑی وچ بنا لیندی اے تے کاں کولوں دانیاں دا گھر نہئیں بندا۔ کاں چڑی نوں اپنے گھر پناہ دیون لئی آکھدا۔ چڑی انکار کر دیندی اے۔ کاں باہر مینہ وچ پجھدا رہندا اے تے اخیر ٹھنڈ نال مر جاندا اے۔ سویرے چڑی گھروں باہر نکل کے ویکھدی اے تے کاں مریا ہوندا اے تے انج چڑی سارے دانیاں دی مالک بن جاندی اے۔