مڈھلی گل

                آکھیا جاندا اے کہ حیاتی وچ ترقی کرن لئی کسے سیانے بندے دی لوڑ ہوندی اے۔ جو تہانوں حیاتی دے رستے دیاں اوکڑاں توں جانوں کروا کے تہاڈی آگوائی کرسکے۔ میرے نال وی حیاتی وچ کجھ انج ای ہویا۔ میرا تعلق ضلع مظفر گڑھ دے اک پنڈ ۶۴۷ ایم۔ بی نال اے۔ دسویں کرن پچھوں مظفر گڑھ کالج وچ داخلہ لیا، پر انٹر ایس پاروں نہ کرسکیا کہ ہاسٹل دی سنگت نے صرف ہاسٹل انجوائے کرن دتا۔ پڑھائی ول دھیان گھٹ ای رہیا۔ پر ایس حیاتی دا ایہہ فائدہ ہویا کہ ادب نال میری دلچسپی ودھی۔ کیوں جے کالج پرتن مگروں سنگی دوہڑے آکھدے ہوندے سن یاں فیر کوئی گیت گاؤندے سن۔ پہلاں پہل ایہہ کم چنگا نہ لگا۔ فیر ہولی ہولی شاعری وچ دلچسپی ودھی تاں سرائیکی دے کئی شعر زبانی یاد ہوگے۔ ایہو اوہ ویلا سی جدوں میں وی شاعری نوں منہ مارنا شروع کیتا۔ پر چھیتی ای احساس ہوگیا کہ ایہہ میرے وس دا روگ نئیں۔ پر طبیعت کجھ نہ کجھ لکھن نوں کردی سی۔ ایس لئی ماڑی چنگی کہانی لکھنا شروع کیتی۔ پر سجناں ولوں اسارو ہنگارانہ ہوون پاروں میں ایہہ کم چھڈ دتا۔ ایس پچھوں میں کم کار لئی فیصل آباد آگیا۔

                فیصل آباد مڑ پڑھن دا من کیتا تے ایس دوران ڈاکٹر محمد ایوب ہوراں نال ملاقات ہوئی۔ اوہناں پڑھائی وچ مدد کرن دے نال نال میرے شوق دی وی حوصلہ افزائی کیتی۔ جس پاروں ایہہ کجھ مضمون تے کہانیاں اپنے قلمی شوق دی پلوٹھی دی لکھت ’’لگراں‘‘ دے روپ وچ پیش کررہیا آں۔ تہانوں میری ایہہ لکھت کیویں دی لگی اپنی رائے ضرور دینا۔

                میں شکر گزار آں اشرف اشعری ہوراں دا کہ اوہناں لکھت بارے اپنی قیمتی رائے دے کے مینوں اگانہہ ودھن دی ہلہ شیری دتی ۔ رب اوہناں نوں تندرستی والی زندگی عطاکرے۔

غلام مرتضیٰ