سدھراں ماری

                ایہہ فوٹو رضیہ دی منگنی دی اے۔ رضیہ شرمائی ہوئی نمھا جہیا ھاسا بلھیاں اتے سجائی، نیویاں نظراں کیتاں ہوئیاں بہت ای سوہنی لگ رہی سی۔ علی رضیہ ول ویکھ کے ہس رہیا سی۔ ایہہ فوٹو اوس ویلے کچھی گئی سی جدوں علی نے منگنی دی مندری رضیہ دے گورے گورے ہتھ دی کومل تے نازک انگلی وچ پائی۔ رضیہ دی حیاتی دی شاید ایہہ پہلی تے آخری خوشی سی۔ کیوں جے رضیہ ہمیش ای ساڈے نال اپنی بدقسمتی دارونا روندی سی۔ ہمیش آکھدی ’’میری قسمت ہمیشہ مینوں ہرا دیندی اے۔ جیویں شیشہ پتھر نال ٹکڑاکے چور چور ہوجاندا اے ایویں ای میری حیاتی وی شیشے وانگ بدقسمتی دے پتھر نال کھیہ کھیہ کے دن بدن مکدی جارہی اے۔‘‘

                رضیہ اپنے طالب علمی دے زمانے وچ ہمیش اپنیاں کلاس فیلوز توں اگے نکلنا چاہندی سی۔ پر کسے نہ کسے کارن اوہ اجہیا نہ کر سکی جیویں پچھلے سال نویں جماعت دے شروع وچ ای اوہنے کلاس وچ فسٹ آون لئی ات دی محنت شروع کردتی۔ پر امتحاناں توں ایک مہینا پہلاں اوہ اینی بیمار ہوئی کہ کتاباں تاں اک پاسے اوس دے بچن دی امید وی ختم ہوندی جاپی۔ پرجدوں امتحان مک گئے تاں ہولی ہولی اوہدی صحت بحال ہوئی تے کلاس وچ اوہ اٹھویں نمبر تے آئی۔ ایویں دسویں جماعت دے امتحان ویلے ٹائی فائیڈ بخار پاروں اوہ صرف فسٹ ڈویژن ای حاصل کرسکی۔ جس پاروں اوس دا ڈاکٹر بنن دا سفنا ادھ وچکارے ای رہ گیا۔

                رضیہ دے ابے اوس نوں مڑ توں محنت تے جتن کردی پریرنا دتی پرہن اوہ بہت بددل ہوچکی سی۔ اوس اپنے پیونوں تاں کوئی جواب نہ دتا پر مینوں آکھن لگی، ’’محنت کرن دا کیہ فائدہ؟ کوئی نہ کوئی آفت میرا رستہ ڈک لوے گی۔ میری تاں قسمت وچ ای ہار لکھی ہوئی اے۔‘‘ پتہ نئیں اوہدے لہجے وچ اینی تلخی تے مایوسی کتھوں آگئی سی۔ تے فیر اوہنے سائنس چھڈ کے انٹر وچ آرٹس دے مضمون پڑھنے شروع کردتے۔ اوہنے کالج دیاں ہم نصابی سرگرمیاں وچ حصہ لینا شروع کیتا۔ ہر وار فسٹ انعام لین لئی محنت کردی پر ہمیشہ تیسرے یاں چوتھے نمبر اتے آندی۔ حالانکہ اوہدی محنت تے دعا ہمیش پہلے انعام لئی ہوندی سی۔ اوہ آکھدی ’’میرے وچ خود اعتمادی دی گھٹ اے۔‘‘ فیر آکھدی، ’’اعتماد تے ہے پر لگدا اے محنت پوری طراں نئیں ہوئی۔‘‘ فیر آکھدی، ’’ایس وچ میرا کوئی دوش نئیں میری قسمت ای میرا ساتھ نئیں دیندی۔‘‘ فیر اوس نے ایہناں سرگرمیاں وچ حصہ لینا چھڈ دتا تے صرف پڑھائی ول توجہ دینا شروع کیتی۔ جد کدی میں اوس نوں کسی مقابلے وچ حصہ لین لئی آکھدی تاں کہندی، ’’یار دعا اے میری کہ کوئی میرے وانگ ہارے نہ، جو کوشش کرے اوہو جت جاوے تے جس دے مقدر وچ ہار لکھی ہوئی اے، اوہنوں جتن کرنا ای نصیب نہ ہووے۔‘‘ ایہہ گل میرے سمجھوں باہر سی کہ رضیہ نے اوہناں چھوٹیاں چھوٹیاں گلاں نوں ایہناں وڈاکیوں بنا لیا اے تے ہر گل وچ ہار جت کتھوں آجاندی اے۔

                رضیہ فسٹ ایئر وچ پڑھدی سی جدوں علی پہلی وار اپنے گھر والیاں نال ساڈے گھر آئے۔ علی مامے دا وڈا پتر سی تے اوہ ہُنے ہُنے برطانیہ توں پاکستان شفٹ ہوئے سن۔ فیر اوہ اکثر ساڈے گھر آندے تے رضیہ نال دھیڑ ساریاں گلاں کردے۔ بھانویں اوہ خوش مزاج، ہمدرد تے ملنسار سی پر رضیہ ہمیشہ ہار جیت دیاں ای گلاں کردی۔ علی اوس نوں بہت سمجھان دا جتن کردا رضیہ ہمیشہ ایہوں جواب دیندی ’’میرے مقدر وچ کتھے کہ مینوں میری سوچ مطابق سب کجھ مل جاوے‘‘۔ اوہ گل کردی انج جاپدی سی جیویں اپنے اتھرواں نوں ڈکن  دا جتن کررہی اے۔ کجھ چر بعد علی نے رضیہ نوں اپنے رنگ وچ رنگ لیا۔ ہن اوہ علی ول پیار بھریاں نظراں نال تکن لگ پئی۔ فیر اوہناں دی منگنی ہوگئی۔ اوہ اوس دن بہت خوش سی آکھن لگی۔ ’’مینوں ایہہ اک سفنا لگدا اے‘‘۔ اوہ دن وچ کئی وار اپنے آپ نوں شیشے وچ ویکھدی تے کہندی ’’رب نے مینوں کناں سوہنا روپ دتا اے میرا کدی وی ایس ول دھیان ای نئیں گیا‘‘۔ مینوں اگوں جواب دیندی، ’’ہاں رضیہ رب تینوں بہت خوب صورت بنایا اے علی کولوں کیوں نئیں پچھدی‘‘۔ ایس گل تے اوہ ہس پیندی۔ ہسن دی عادت وی اوہنوں ہنے پئی سی ایس توں پہلاں اوہ صرف اپنیاں سوچاں تے خیالاں وچ ڈبی رہندی سی۔

                ایہناں دناں وچ  رضیہ دی سجی بانہہ وچ پیڑ ہونا شروع ہوئی۔ پہلے ایہہ پیڑ مٹھی مٹھی سی تے بعد وچ ایہہ تیز ہوندی گئی۔ ایس دے نال نال اوس نوں بخار وی رہن لگ پیا۔ فیر اک اجہیا موقع آیا کہ درد گھٹ کرن والی گولیاں دا اثر وی مک گیا تے بخار وچ وی اوہ سڑ دی جاپی۔ تے فیر علاج لئی اک ڈاکٹر توں دوجے ڈاکٹر ول تے اک ہسپتال توں دوجے ہسپتال اوہنوں لے کے گئے پر کِتوں وی اوہنوں آرام نہ آیا۔ پیڑ تے بخار پاروں اوہ علاج لئی ساڈیاں منتاں کردی۔ اوہ ڈاکٹر ول حسرت بھریاں نظراں نال ویکھدی تے جدوں کدے کسے ڈاکٹر یاں نرس نال لڑدی تے آکھدی، ’’تسی لوگ پتھر کیوں ہوگئے او۔ ایتھے ہر پاسے پتھر ای پتھر نیں۔ ایہناں پتھراں نال ٹکڑا ٹکڑا کے میری حیاتی دا دیوا بجھدا جارہیا اے‘‘ تاں اسیں بے بسی دے عالم وچ اوہدے ول ویکھدے۔ بیماری نال لڑدے لڑدے ہن اوہ بہت کمزور ہوگئی سی۔ فیر اک دن اوہ ہار گئی تے اسیں چپ چاپ ہاری ہوئی رضیہ نوں لے کے لمے پندھ توں بعد گھر پرتے۔ جیوں ورھیاں دا پندھ کٹن توں بعد کوئی راہی ناکام گھر پر تیا اے۔ اوہنوں مٹی دے حوالے کر دتا گیا تے اسیں اوہدی یاد دیاں گوڑیاں مٹھیّاں گلاں یاد کرن نوں باقی رہ گئے۔

                اوہدی ایہہ ایہہ فوٹو کنی سوہنی اے، اوہنے ایہہ فوٹو کئی وار بیماری دی حالت وچ وی ویکھی تے میرے ول ویکھ کے آکھیا، ’’یار! ایہہ سب سفناتاں نئیں۔ سفنا ای نہ ہووے میرے قسمت دا۔ پتہ نئیں میرے مقدر وچ کیہ اے ہاریا جت‘‘ تے فیر میں تے رضیہ گلے مل کے اک ان ڈٹھے خوف پاروں رون لگ پیندے۔