جادو کہیڑا سی دس ترے حسن اندر، جیہڑا دل کلیجہ چیر گیا
آیا جو وی تیری جوہ وچوں، اکھاں وچوں وگاوندا نیر گیا
سوئیاں وانگ پلکاں اتے اکھیاں تھیں ڈورے مستی دے پئے مہکدے نیں
ہک وار ڈٹھا جس یار میرا بن زلف دا اوہ اسیر گیا
ہک جھٹ اندر کی ہویا اے لگا پتا نہ مستی دے وچ مینوں
دے جھٹکا کالیاں زلفاں نوں پا زلفاں دی زنجیر گیا
پیا چمکے چہرہ چن وانگوں اتوں ہاسے شوخ نگاہواں دے
جیہڑا دوروں ویکھے ہس آکھے اوہ ویکھو بدر منیر گیا
واہ گجرے درود سلاماں دے پیا دم دم نال ادا کرنا
بن شافع، شافع محشر نوں بخش امت دی تقصیر گیا
نہیں ریساں اوس شہید دیاں جس وطن تے ویٹیا لہو اپنا
اوہنوں مردہ کہو نہ ہے زندہ، بن زندگی دی جاگیر گیا