ہک دھی رانی دی فریاد
بولے جدوں بنیرے کاں

میں سمجھ جاندی ہاں
گل ہے ضرور اولی

تاہیوں کردا اے کاں کاں
کائی دس پیغام خوشی دا

مینوں درداں ماریا تھاں
میں کٹھی وچ ہجر دے

میری نکلی جاندی جاں
میرے سینے پھٹ انوکھا

کر سکدی نہیں عیاں
میری سن فریاد اے امبڑی

جے توں ہیں میری ماں
نہیں سُجھدے ریشم گوٹے

نہ محل چوبارے تھاں
نہ چوڑے ہار حمیلاں

نہ کنٹھا منگدی ہاں
نہ گانی نتھ نہ ِٹکّا

نہ منگاں حویلی تھاں
نہ ریشم لہنگے منگاں

نہ سونا چاندی چاہاں
نہ ہور قصیدے چوڑے

نہ قریشیے بانہاں
نہ مربعے، بھوئیں نہ بھانڈے

نہ کوئی لمبی……… لاں
نہ ریجھ مایا دی مینوں

نہ مجھ نہ وچھا گاں
ہک راز دلے وچ میرے

دس میں ہن کی کراں
تیرے لکھ احسان کروڑاں

بھل سکاں میں کداں
تیرا حکم میرے سر اکھیں

توں سکی میری ماں
اک خیر منگاں میں تیتھوں

نالے منگدی وی سنگاں
کر سکدی توں ہیں اماں

میری زندگی میرے ناں
جے میری گل توں منیں

میں اُڈّاں باہجھ پراں
جے نال رنجیٹھے ٹوریں

دل ٹھردا میرا تاں