سی حرفی ۔۲
(ہجر فراق سوہنے یار دے وچ)
الف
آماہی ترے ہجر اندر باہیں سرے تے رکھ کے رُنیاں میں
برہوں مار گھتی، دکھاں ساڑ سٹی، پاڑ سٹیاں چولیاں چُنیاں میں
پھٹ گُھل دے نہیں جدائی والے، کونج ڈار دے وچوں وچُھنیاں میں
آتش عشق حنیف چا ڈنڈ چاہڑی، جگر دل دیاں بوٹیاں بھُنیاں میں

ب
بہت واری سمجھا رہیاں، اکھیں ویکھنوں باز نہ آئوندیاں نی
دنیا جگ جہان بھلا سارا، لاگھا یار دا مل کھلوندیاں نی
اکھیں، اکھیں نوں ویکھ کے رہن راضی،اکھیں لا پریت نبھائوندیاں نی
حنیف یار محبوب دے ویکھنے نوں، اکھیں بنھ کے ٹور لیائوندیاں نی

ت
تانگھ محبوب پیاریاں دی، جیو ڈاہڈڑا آن اداس ہویا
ہجر ساڑ دتا، دکھاں مار دتا، بھج وانگ کباب دے ماس ہویا
درداں مشک پکائی وچھوڑیاں دی، دل ڈھگیاں وانگ خراس ہویا
دے درشن آن کے عاجزاں نوں، نہیں کدی حنیف دے پاس ہویا
ث
ثابت قدم جے عشق ہووے، سمجھو ٹاکرے نال تقدیر ہو گئے
ہک وار ڈٹھا اوہدا رخ روشن، قیدی عمر دے باہجھ تقصیر ہو گئے
ہک وار ڈٹھی تصویر جنہاں، اوہ نال تصویر، تصویر ہو گئے
ریت عشق دی رہی حنیف اینویں چھڈ بادشاہ، تخت فقیر ہو گئے

ث
ثبوت منگے وفا ساریاں دا، آپ وفا دا نام نہ جاندا ای
سانوں ہجر فراق وچ پا کے تے، آپ نال نازاں موجاں ماندا ای
وقت جدوں وچھوڑے دا آ جاوے، ناز مان نہ رہوے کوئی مان دا ای
حنیف ہتھ اٹھا دعا منگے، تنبو رحمتاں دے رب تان دا ای

ج
جان جہان قربان ہر شے، سوہنے یار دی شیریں زبان اتوں
لباں لال گلاب دا پھل مہکے، کراں صدقے جان دہان اتوں
حسن بے پرواہ، پرواہ ناہیں، عاشق وار دے جان اس جان اتوں
دھوکا نال حنیف دے کریں ناہیں، اٹھ جاونا انت جہان اتوں

ح
حال احوال کوئی گھل ماہی، تیری چٹھی دی بڑی اڈیک رہندی
تاہنگاں تیریاں تڑفدے دنے راتیں، آس ملن دی اساں ودھیک رہندی
جے چر عشق ناں روشنی کرے دل وچ، ایہہ نگری سدا تاریک رہندی
حنیف ڈھونڈدا پھرے وچ بیلیاں دے، شاہ رگ تھیں ذات نزدیک رہندی

خ
خوش دسے اوہ نگر سائیاں، جتھے سوہنیاں ڈیرے لائے ہوئے نیں
مخلوقات دے نیک نصیب ہوون، جنہاں یار دے درشن پائے ہوئے نیں
چنگے سمے اصیل نہ مول بھلن، ہس کھیڈ کے وقت لنگھائے ہوئے نیں
گلہ کراں حنیف فضول کیوں کر، کیتے قول قرار نبھائے ہوئے نیں

د
دکھ پردیس دے ہون مندے، سکھ نال نصیب آزاد میاں
تاہنگ یار دی جی اداس ڈاہڈا، اٹھے پہر کراں تینوں یاد میاں
ملیا کدی نہ آ پردیس اندر، دل کدی نہ کیتا ای شاد میاں
تیرے وصل دے جھوٹیاں لاریاں تے، ہو گیا حنیف برباد میاں

د
دکھیاں دا حال کی پچھنا ایں، زورا وراں دا زور ازماونا کی
پتھر دل پہاڑ نہ ہون پانی، اینویں روونا تے کرلاونا کی
بادشاہ اوہ حسن دی نگری دا، اوس عاجزاں نال نبھاونا کی
عملاں باہجھ حنیف نجات ناہیں، اینویں رائیگاں عمر ونجاوناں کی

ذ
ذکر تے فکر دے وچ رہیے، سوہنے رب نوں مول وساریے نہ
دنیا کوڑ ساری دن چار دی اے، ایتھے لمبڑے پیر پساریے نہ
جہیڑے قول اقرار کسے نال کریے، انہاں قولاں توں کدی وی ہاریے نہ
تکڑیاں نال جے ٹکر نہ لے سکیے، غصہ ماڑیاں تے مول اتاریے نہ

ر
رت وساکھ دی آن پہنچی، واواں ٹھنڈیاں مٹھیاں چلیاں نی
سکھی وسے جہان بہار آئی، تیرے باہجھ سب سنجیاں گلیاں نی
کنڈے پھل مثال نیں تدھ باہجوں، آہیں مول نہ جاندیاں ٹھلہیاں نی
دنیا چھوڑ حنیف اداس ہویا، دل وچ محبتاں ہلیاں نی

ز
زور نہیں کوئی عاجزاں دا، ہتھوں دل دے ہاں مجبور ڈاہڈے
جگ جیوندیاں ملنا چھوڑ گئیوں، ساتھوں ہوئے نے کی قصور ڈاہڈے
ملن آئے ہاں کوہاں دا پندھ کر کے، سجن جان کے رہندے نیں دور ڈاہڈے
حنیف وس دا جھوک اجاڑ بیٹھا، عشق پائے نیں انج فتور ڈاہڈے

س
ساہ دا مول وساہ ناہیں،ایتھوں کھٹ لے جو کجھ کھٹناں ایں
سودے وکدے عام بازار کھلا، پاسا عملاں نال پلٹنا ایں
دنیا لکھ طعنے دے دنے راتیں، پچھے عشق تھیں مول نہ ہٹنا ایں
حنیف یار محبوب جے وصل دیوے، دامن دکھاں دا چا الٹنا ایں

ش
شاد رہسیں ویلے نال چلیں، رکھیں نپ کے درد اولیاں نوں
صدی پندرھویں عشق دا دور ناہیں، پیا لکھ سمجھایا اے جھلیاں نوں
چارے طرف فریب خود غرضیاں دے، پچھے کون شریفاں بھلیاں نوں
رشوت دے حنیف چھڈا لیندے، دن ویری لٹ لے چلیاں نوں

ص
صقل ہوئیاں اکھیں ویکھنے نوں، سینے کاتیاں عشق چلائیاں نی
جگ وانگ بہشت فردوس دسے، اکھیں ویکھ محبوباں نوں آئیاں نی
لطف موسماں، میویاں، نعمتاں دا، رب سنگتاں نیک رلائیاں نی
حنیف باغ ،بہار، اجاڑ گلشن، رُسے یار تاں کی وڈیائیاں نی

ض
ضعف بینائی اکھیاں دی، جے کر یار تینوں نظر آوندا نہیں
جلوے تھاں تھاں تے مارے نور روشن، اوہ تاں اپنا آپ چھپاوندا نہیں
’’نحن اقرب‘‘ آپ فرماوندا اے، ’’الانسان سری‘‘ گھنڈ چاوندا نہیں
حنیف دل دی نظر جے کھول ویکھیں، یار کول تیرے پردہ پاوندا نہیں

ط
طوق وفا دا پا گل وچ، اساں قیمتی عمر ونجائی پھر دے
پتا ہے نہیں یار پرواہ کرنی، اساں جندڑی گھول گھمائی پھر دے
کدی مہر وفا دی نظر کرسی، دل جھلڑے نوں سمجھائی پھر دے
لکھ وار ہووے بے وفا بھانویں، اساں اپنی توڑ نبھائی پھر دے

ظ
ظالماں ظلم کما ڈٹھے، تھک ہار کے ہمتاں ہار دے نی
نال صدق یقین دے پار بیڑے، یار آن مردے اگے یار دے نی
حق سچ دے راہ تے ٹرن والے، کھلے موت نوں آپ ونگار دے نی
دیوے جگ تے دان حنیف مولا، بندے رب نوں نہیں وسار دے نی

ع
عاشقاں، صادقاں خوف ناہیں، لیندے عشق دریا وچ تاریاں نی
جنہاں عشق ناں مول خرید کیتا، رائیگاں عمراں اینویں گزاریاں نی
عشق باہجھ نے کم فضول سارے، عشق باہجھ نہ نبھ دیاں یاریاں نی
حنیف عشق خریدیا جنہاں لوکاں، لیاں سمجھ حقیقتاں ساریاں نی

غ
غفلتاں وچ گزار گیوں، نیک عمل کی نال لیجاونا ایں
بول ’’ قالو بلیٰ‘‘ دے بول کے تے، مونہوں بولیا قول نبھاونا ایں
نیک عملاں آونا کم اوتھے، کھیڈاں ہاسیاں کم نہ آوناں ایں
حنیف مہر شفاعت حضور والی، عاصی امت نوں بخشاونا ایں

ف
فائدہ کی اوتھے روونے دا، جتھے ملے نہ حوصلہ کٹھیاں نوں
پھٹ ہجر دے سجرے ہو جاندے، کون پچھدا درد نکھٹیاں نوں
کر کر منتاں جتن نے کئی کیتے، یارو کون مناوندا رٹھیاں نوں
حنیف وصل دی آس تے رہے جیندے، مل آن کے ہجر ترٹیاں نوں

ق
قوم محبتاں وچ کیہڑی، شوق وچ صفات نہ ذات میاں
نیوں لاوندے پچھدے نہیں ذاتاں، جند جان صدقے دن رات میاں
دکھی دلاں دی جیہڑے کرن سیوا، لٹ لین سبھے کائنات میاں
دیویں نہ تکلیف حنیف تائیں، ہوسی رحمتاں دی برسات میاں

ک
کون کٹے ہجر دکھیاں دے، طعنے دیندیاں خلقتاں ساریاں نی
ہاڑے گھت کے کراں فریاد دکھی، ویکھیں دل دیاں بے قراریاں نی
لوک کرن اٹھکیلیاں سنگ یاراں، دھروں قسمتاں ساڈیاں ہاریاں نی
کدی سوکھڑے رہن حنیف ناہیں، جنہاں عشق چواتیاں ماریاں نی

ل
لکھ واری سمجھا رہیاں چھڈ عشق نوں یار ہوشیار ہو جا
ایہہ تاں دور ہئی بے وساہیاں دا، اپنا آپ سنبھال بیدار ہو جا
سادہ طبع نے بہت فریب کھادے، دنیا وچ نہ اینویں بے کار ہو جا
حنیف یار جے یاری نوں پالنا ای، گھاٹے جھل کے یاراں دا یار ہو جا

م
مرن چنگا اوس جیونے تھیں، لگی عشق دی جتھے نہ بھاہ ہووے
تیرے عشق دے وچ جو پھس جاوے، اوہندے واسطے ہور ناں راہ ہووے
عاشق سدا بے وس محتاج بے کس، حسن مڈھ دا بے پرواہ ہووے
پھسے اپنے جال وچ آپ مکھی، قیدی زلف دا کوئی نہ پھاہ ہووے

ن
ناز نیاز دے نال ویکھن، اکھیں تکدیاں تکدیاں رج دیاں نہیں
زارو زار روون، لگاتار روون، چپ چاپ روون اکھیں گجدیاں نہیں
نال سوہنیاں زور کی عاشقاں دا، عشق نال چالاکیاں سجدیاں نہیں
بخشن ہار چھپاوندا عیب ساڈے، ایہہ خلقتاں عیباں نوں کجدیاں نہیں

و
ویکھ پریم دے نگر وڑیوں، سنبھل سنبھل کے کریں دھیان میاں
سودے دلاں دے ڈاہڈے اوکھڑے نی، ہدیہ دے جاویں ایتھے جان میاں
دے کے دل دنیا ایتھے بھل جاویں، سودا عشق دا لویں پہچان میاں
حنیف یار دی مت لے بنھ پلے، سکھی ہو کے رہویں جہان میاں

لا
لا کے نیوں نبھاونا ایں، تقویٰ عشق تے مول نہ رکھیا ای
ہو کے نفس دا رہیوں غلام ہر دم، مزہ عشق محبوب نہ چکھیا ای
سڑ کے عشق مجازیوں بنے کندن، مزہ عشق حقیقی دا بھکھیا ای
موت آون توں پہلے مر گئے جیہڑے، تنہاں عشق محبوب دا رکھیا ای

ء
آکے سینے لگا لیندا، کدی پچھدا، حال احوال میرا
غماں تیریاں ہوش بھلا دتے، ہویا جیونا بڑا محال میرا
سوچ سوچ کے فکر اندیشڑے نوں، ہویا دل تے جگر نڈھال میرا
ٹھٹھے کردے لوگ حنیف مینوں، آ گیا اے وقت زوال میرا

ی
یاریاں لا کے چھڈ چلے، کم کاج دے چیتڑے بھل گئے نی
نین نرگسی مرگ ممولڑے دے، عاشق ویکھدیاں جان تے تل گئے نی
ایس عشق دی شمع تے کئی عاشق، سڑ کے وانگ پتنگیاں رل گئے نی
تیریاں الفتاں تے وفاداریاں دے، سارے پول حنیف تے کھل گئے نی

ے
یار دی گل سنا کوئی، میرے یار دے وطن تھیں اون والے
کیہڑے کار رُدّھے کیندے دام پھسے، کی آکھدے کرم فرمون والے
نال رہن والے سچی کہن والے، دے گئے نیں دکھ تڑفون والے
جڑ پٹ حنیف غریب سندی، دعوے رکھدے من پرچون والے

ی
یاری لا کی دور ہونا، بندہ ہو کلا ، کلا رہ جاندا
رہوے کھب کے وچ پیاریاں دے، چنگا سوئی جو دل وچ بہہ جاندا
سنگت نال سواد ہے زندگی دا، بندہ نال ورولیاں کھیہ جاندا
دکھی دل حنیف ناراض کرنا، کنگرا عرش عظیم دا ڈھیہ جاندا

ی
یاریاں لان نوں روونا ایں، ول یاریاں دا تینوں آوندا نہیں
یاری لا کے چھڈ وچکار جاویں، کسے نال توں توڑ نبھاوندا نہیں
بے فیض ، بے لجے یار کولوں، نفع ککھ دا مول کوئی پاوندا نہیں
موتی سچا جے ہووے حنیف یارا، مٹی وچ کوئی اوہنوں رلاوندا نہیں