سی حرفی ۔۴
(دوہرے بیت وچ، رسال پور۱۹۹۵)
الف
آس نہیں ٹُٹدی، تے جند نہیں چھٹدی، وچ دلیلاں پئیاں تے مر گئیاں
تیز نگاہواں، خونی مژگاں، بہہ جگر وچ گئیاں، روندی پئیاں
ہجر فراق برہوں دی سولی، سرتاں مول نہ رہیاں، ہوشاں گئیاں
آکھ حنیف نہ چین دلے نوں، عشقے نے لٹ لیاں عقلاں گئیاں

ب
بس کر ماہی تے پا نہ پھاہی، اساں ونجناں کیچ ضرور اے، دل مجبور اے
وطناں توں اساں چا چت چائے، انج پایا عشق فتور اے، ماہی مغرور اے
ملساں جھوک سجن دی جا کے، بھانویں پینڈا دور اے، وانگ تندور اے
مر مر یار حنیف نوں پایا، کیتا پیش حضور اے، چکنا چور اے
ت
ترس نہ آیا مینڈا حال ونجایا، دل ہویا وانگ کباب اے، باہجھ حساب اے
کر کر آہیں بلدیاں بھاہیں، ہوئی روح ڈاہڈی بے تاب اے، حال خراب اے
صورت دلبر دی لاثانی، چہرہ نقش کتاب اے، لا جواب اے
حسن حنیف ہے فانی ہر شے،وہم خیال تے خواب اے، مثل حباب اے

ث
ثابت قدم تے صدق چنگیرا، پاسیں دس منزل دی، نیت پھل دی
ہمت مرداں دی کم کر دی، فتح سنیہے گھل دی، آس مچلدی
کر کر یاد سجن نوں ہر دم، رکھاں تاہنگ وصل دی، کاتی چل دی
مار حنیف مکایا نیناں، دھاری تیز کاجل دی، جان نہ جھلدی
ج
جدوں دا ماہی گیا، میکوں گیاں بھل تکراراں، منیاں ہاراں
وچھڑی کونج وانگوں کرلاواں، تے روندی زار و زاراں، چیکاں ماراں
رُت خزاں دی، غم دا موسم، گزریاں موج بہاراں، لالہ زاراں
بھُج مکئی حنیف ہسیندی، اکھیں برسن باراں، پین پھوہاراں

ح
حوالے رب دے کر کے، ٹھیل دتے نے بیڑے، چپو گیڑے
آس اللہ دی مہر محمدؐ، آئے منزل نیڑے، مکے جھیڑے
جھوک سجن دی نیڑے آئی، کدھی لگے بیڑے، رب نبیڑے
قسمت نال حنیف نوں پایا، لگے نین اویڑے، ہو کے نیڑے

خ
خالی سمجھیں دل دی نگری، اگ عشق نہ بلے سنگت رلّے
ظالم عشق نے جان گوائی، لگے روگ اولّے مارن سلّے
درد ہجر دے سولاں وانگوں، مول نہ جاندے ٹھلے، بولن ہلّے
آکھ حنیف سلامت ناہیں، موت سنیہے گھلے، وس نہ چلے

د
دوا نہ درداں سندی، باہجھوں وصل سجن دے، دارو من دے
وچ پردیس کی سار سجن نوں، یاراں مان وطن دے، ونو ون دے
نعمت لکھ بہاراں ہوون، ہوش نہ روح بدن دے، باہجھ سجن دے
خلوت وچ حنیف جے آوے، آکھاں اکھر من دے، سامنے چن دے

ذ
ذخیرہ درداں بھریا، سینہ کھول وکھایا، نہیں چھپایا
دلبر اتوں، جان صدقڑے، تن من گھول گھمایا، حال ونجایا
ہس ہس ملدا دنیا تائیں، سانوں لارا لایا، من نوں بھایا
جان جہان حنیف ونجائی، خود نوں مار مکایا، مطلب پایا

ر
راتیں دنے آرام نہ دل نوں، لگی بے اقراری، دل نوں بھاری
پیار دا پینڈا ڈاہڈا اوکھا، پنڈ اٹھائی بھاری، آس ادھاری
بھلے خویش قبیلے ہر شے، چاہڑی غماں کٹاری، کس کے ماری
موت حنیف تے پھیرا پایا، ٹر گئی روح بیچاری، مار اڈاری

ز
زیادہ رعب حسن دا، کیہڑا موہوں بولے، کنڈا کھولے
انگ انگ وچ پیار سجن دا، کھاوے جان ہچکولے، وا، ورولے
لال ہنیری، دکھاں سندی، ہجر پوائے چولے، دکھاں پھولے
تک تک راہ حنیف سجن دے، لٹ گئی راہواں اوہلے، باہجھوں ڈھولے

س
سجن دی تاہنگ ودھیری، روواں تے کرلاواں، کانگ اڈاواں
ہک واری گھر آون میرے نازاں نال کھڈانواں، پلنگ بچھانواں
جان گنوائی، پکیاں اکھیں تک تک تیریاں راہواں، فالاں پانواں
آکھ حنیف ملاوے مولا، منگاں روز دعاواں، ہتھ اٹھاواں

ش
شہادت شوق میرے دی، دیون میریاں باہواں، ابھے ساہواں
روح ترہائی، پئی جدائی، تڑفاں تے تڑفانواں، خاک اڈانواں
یار مریلے عشق بگھیلے، تن من پھوک جلاواں، لانبو لانواں
آکھ حنیف جے یار ملے تاں، دل دے زخم وکھاواں تے کرلاواں

ص
صفا اس دل نوں کر توں، پاویں پھر مراداں، نال سواداں
آون یار بہاراں وانگوں، سن سن کے فریاداں، دل دیاں یاداں
فصلاں پکیاں سرہواں پھلیاں، بھریا رس کماداں، پئیاں کھاداں
مشکل وقت حنیف تے آیا، سجن کر امداداں، نال مراداں

ض
ضعیفی تے دل گیری، ودھدی آندی اگے، وس نہ لگے
میت پیارا ٹھگ ونجارا، پیا دلاں نوں ٹھگے، اگے اگے
مٹھا بول کھسے جند میری، وسیا رگے رگے، پیارا لگے
آکھ حنیف ہن جانی باہجھوں کجھ نہ چنگا لگے، کد تائیں تگّے

ط
طمانچے عشق ترے دے، لگے وار و وار اے، دین ہلارے
وچ جدائی عمر ونجائی، غیراں مہنے مارے، کرن بلارے
بھلی ہوش بدن سک گیا، اٹھن درد شرارے، وانگ انگارے
آکھ حنیف سکون ونجایا، ناہیں مول قرار اے، گن دی تارے

ظ
ظالم برہوں سینہ تایا، آیا وقت زوال اے، مندا حال اے
سوہنا قد سرو سجن دا، نالے سوہنی چال اے، بے مثال اے
غیراں دے سنگ سنگت رکھدا، ساڈا نہیں خیال اے، کتواں سال اے
اس دے جیہا حنیف نہ کوئی، نہ کوئی حسن جمال اے، چن مثال اے

ع
عادی ہاں درد غماں دا، درداں نال وہار اے، باہجھ شمار اے
حسن جمال سجن دا غالب، دیندا روک بازار اے، آتش زار اے
کر کر منتاں ہاڑے پاواں، روواں عرض گزار اے، کر اصرار اے
آکھ حنیف وصل دی خاطر کیتے ایڈ پسارے، قول اقرار اے

غ
غضب دے بھالے عشقے، وچ جگر دے مارے چیر اتارے
خوشیاں کارن نیوں لگایا، کٹک غماں نے چاہڑے، باہجھ شمار اے
گُھٹ گُھٹ مرنا، دکھ نوں جرنا، ایہہ دستور پیار اے، فکر بے کار اے
کہے حنیف کما لے نیکی، ایہہ دنیا دن چار اے، ساہ ادھار اے

ف
فاقے کر زہد کماویں، بندگی رہی ادھوری، باہجھ حضوری
دل دی تاکی مول نہ کھولیں، متھا ٹیک ضروری ، پوے نہ پوری
خلق ستاویں، پاپ کماویں، خالق ولوں دوری، نامنظوری
حنیف خلائق سوہنے رب دی، راضی رکھ ضروری، یار حضوری

ق
قتل کر نال نگاہواں، سوہنا ہس دا جاوے من نوں بھاوے
نازاں نال ہسے، دل کھسے، زلفاں چھنڈک وکھاوے، مسکراوے
مٹھے بول تے نین نشیلے، سرمے نال سجاوے تے مٹکاوے
دیوے وصل پیارا دلبر، جند حنیف وکاوے، لٹ لے جاوے

ک
کمائی عمر ساری دی، ایہو درد جدائی، ازلوں آئی
کیتی جان بلہار سجن توں، وسدی جھوک لٹائی، آفت چائی
پیار محبت اوکھا پینڈا، درداں بھٹی تائی، وس نہ کائی
آکھ حنیف جلایا تن من، ہو کے وانگ سودائی توڑ نبھائی

ل
لیکھے اپنے ہجر وچھوڑا، سانول ہتھ مہاراں کراں پکاراں
برہوں بلک رہیاں سودائی، وچھڑی کونج قطاراں چھوڑ کے ڈاراں
زخم جگر دے ، بے صبر دے، تیرا نام چتاراں، درد ہزاراں
آکھ حنیف پیارے باہجھوں گئیاں باغ بہاراں، تے گلزاراں

م
مکھ سجن دا ڈٹھیاں باہجھوں دل نوں صبر نہ آوے، یاد ستاوے
رعب حسن دا گُنگ زباناں، سخن نہ کیتا جاوے، من ترساوے
دوروں دوروں ہس ہس ویکھے، کول کدی نہ آوے من ، کوں بھاوے
یار حنیف نوں عیداں ہوون، جے سجن گل لاوے، کول بلاوے

ن
نزاکت پھلاں وانگوں چاہڑی کٹک حسن دی، مہک بدن دی
شوخ اکھیں دو تاریاں وانگوں، سوہنی بات سخن دی میرے چن دی
ناز نہورے، صبر تروڑے، وانگ بہار سمن دی، ٹور سجن دی
آکھ حنیف شباب قیامت، لالی ہونٹ دہن دی مثل چمن دی

و
وساہ نہ ساہ آئے دا، اینویں حرص ودھائی، تن نوں لائی
دور اندیشے تے سندیشے رکھدے جان جلائی، عمر ونجائی
عملاں باہجھ سواگت ناہیں، بھُلی پھرے لوکائی، سمجھ نہ کائی
یار حنیف گناہیں بھریا، رب دی مہر وفائی، آس لکائی

ہ
ہوتاں نال لا کے یاری سسی حال ونجائے، ہاڑے پائے
مجنوں سک سک تیلا ہویا، رانجھے مال چرائے، قول نبھائے
وامق، عذرا، سوہنا، زینی، سوہنی گھڑے رڑھائے، رڑھدی جائے
سنے حنیف عشق نے لٹے، بھانویں مار گوائے، پیار نبھائے

لا
لاثانی یار پیارا، کل دنیا سی سوہنا تے من موہنا
سوہنا ہس دا جیوڑا کھس دا، من وچ وسدا سوہنا، بنے پروہنا
بے پرواہ سجن دے اگے، بہہ کے اساں رونا، اثر نہ ہونا
آخر نوں اوہ فصل کٹیسی، جو کجھ ایتھے بونا حاصل ہونا

ء
آخر نوں جانا ایتھوں، روندیاں نیر وہا کے، عمر گنوا کے
ساہ حیاتی پورے کرنے، آیا جو لکھوا کے مہراں لا کے
کھٹ لے ایتھوں جو کجھ کھٹنا، مڑ نہیں آونا جا کے، وقت لنگھا کے
موت حنیف سرے تے چمکے، آئی وج وجا کے پوریاں پا کے

ی
یارانہ تددا لایا، جد ایہہ دنیا ناہی، مہر و ماہی
نہ رقیب نہ ویری رعیت، نہ ہیسی شہنشاہی، لا متناہی
نہ آسمان نہ زمیاں، نہ ایہہ کاغذ قلم سیاہی، مول نہ آہی
پیار حنیف تدوکا ہویا، نہیں سی دنیا پھاہی، موت تباہی