سی حرفی ۔۵
(رسال پور۱۹۹۵)
الف
الٰہی میل ماہی نوں رو رو جندڑی ہاری میں
خاک گھتی سر جامے پھاڑے، پھر دی نت آواری میں
میت نہ ملیا وچ اڈیکاں، رہندی کرماں ماری میں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، روواں کر کر زاری میں
ب
برے دن مول کسے تے آون نہیں جدائیاں دے
کھلیاں زلفاں گلیاں دے وچ پھردی وانگ سودائیاں دے
جھلی کملی دنیا آکھے مہنے اکھیاں لائیاں دے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، ڈاہڈے پھٹ جدائیاں دے

ت
ترازو لگا ہوسی عملاں والے ترسن گے
نیک کمائیاں کرسن جیہڑے، بھج جنت نوں وڑسن گے
جنہاں ہوسی خلق ستائی ، آن فرشتے پھڑسن گے
آکھ حنیف شفاعت ساڈی، آپ محمدؐ کرسن گے

ث
ثالث وچ پیار اساڈے ، صدق یقین صفائی اے
جان حوالے ، واگ وفا دی، سجناں ہتھ پھڑائی اے
ہو ہو عاجز نیوں لگایا، کیتی نہیں وڈیائی اے
یار حنیف نمانا روندا، سنجاں بے پروائی اے
ج
جہانوں اینویں جاسی جس نہ عشق کمایا اے
حسن بازار لگا اے دنیا، عشق سوداگر آیا اے
عشق مجاز حقیقی بھانویں، ہوندا نہیں پرایا اے
ویکھ حنیف عشق دے اندر، سب کجھ داء تے لایا اے

ح
حاصل کجھ نہ ہویا ہرگز پھر وی بازی جیتی اے
جیہڑی ہار محبت اندر، اوہ بنیاد پریتی اے
مزہ وصل دا دگنا ہویا، پیار پیالی پیتی اے
یار حنیف نہیں پچھے پلٹے، جند قربان چا کیتی اے

خ
خبر نہ دلبر مولے، ساہ لباں تے آیا اے
وقت نزع دے موت آسانی، چا دیدار کرایا اے
روز میثاق دے بول ’’بلا‘‘ دا وعدہ یار نبھایا اے
یار حنیف دی جان پرائی ، اینویں ایہہ وڈیایا اے

د
دکھاں دی دھرتی ایتھے، دکھ سکھ ساجھا جرنا ایں
رل کے کھانا، رل کے رہنا، رل کے ڈبنا ترنا ایں
باہجھ محبت مزہ نہ کوئی، رائیگاں جینا مرنا ایں
آکھ حنیف سجن دے باہجھوں دنیا نوں کی کرنا ایں

ذ
ذلت رسوائی چائی، باہجھ پیارے جانی دے
گِلے ،الاہمے، لاہمے لاہمے، سامنے وانگر پانی دے
ہر دم نام تیرا لے جیواں، بھلے تان نتانی دے
چھڈ حنیف تکبر سارے جھگڑے دنیا فانی دے

ر
رحیم کریم غفارا، بخش گناہ گناہیاں دے
مہر کرم عاجز تے ہووے ، آن پھسے وچ پھاہیاں دے
سب جہان دا توں ایں مالک، کل خصمانے شاہیاں دے
رحمت باہجھ حنیف نہ تردے، بیڑے وچ تباہیاں دے

ز
زورا ور نین سجن دے، لاٹاں وانگوں بلدے نیں
جت ول جاندے گھاتاں لاندے، وس نہ کیں دے چل دے نیں
عاشق زار نہ پچھے ہٹ دے، آن دوارے مل دے نیں
دنیا چھوڑ حنیف سدھانا ساہ ایتھے جھٹ پل دے نیں

س
سکائی رت غماں نے، کم تے کاج بھلائے نیں
اٹھی ہوک دلے دے اندر، چیتے یار دے آئے نیں
سولاں اتے ٹنگے ہوئے، یاداں مار مکائے نیں
زندگی دا بھرواسہ کی اے، ساہ حنیف پرائے نیں

ش
شاہ زور ، دلاور، ضیغم، عشق نہ منے ہاراں نوں
بیٹے بادشاہاں دے کوہندا، ٹنگے دار تے یاراں نوں
حسن دی نگری بے پرواہیاں، منے کون پیاراں نوں
آکھ حنیف روزی دے صدمے، کھا گئے سوچ وچاراں نوں

ص
صورت تک رانجھے والی، بھلے ہوش جہاناں دے
جھنگ سیال تے کھیڑے وارے، صدقے اس دیاں شاناں دے
عشق ماہی دا کلمہ پڑھیا، چھٹے فکر ایماناں دے
پایا پھیر حنیف جاں رانجھا، مُکّے فکر جہاناں دے

ض
ضرب پیار دی جنہاں کھادی،جگ جہان نوں بھلے نیں
پیار زلیخا خوابے ملیا، یوسف مصرے تُلے نیں
یار وکیندا جے کر لبھے، سمجھو طالعے کھلے نیں
نال نصیب حنیف شوہ ملدے، لکھاں ایتھے رُلّے نیں

ط
طلب دیدار سجن دی ہووے، جان دا صرفہ کرنا کی
جنہاں عشق جلایا تن من، انہاں دوزخ سڑنا کی
خاک و خاک ہویا مٹ جثہ، خاک اندر ونج دھرنا کی
موت آون توں پہلے ای مریا، پھیر حنیف نے مرنا کی

ظ
ظالم کیہا قرآن نے ہر گز نہیں بہشتاں جاسن گے
گہیوں بیج کے گیہوں ای کٹنا بدلہ اپنا پاسن گے
عمر معیاد جاں پوری ہوسی، عزرائیل آ بہسن گے
روز قیامت پاک محمدؐ، عاصیاں نوں بخشاسن گے

ع
عشق دا بھیت نرالا، بھار سرے تے بھارے نی
سولی چا منصور چڑھائے، تیں میں کون وچارے نی
کیتا عشق زلیخا، یوسف، وِکدے ونج بازارے نی
آکھ حنیف جو جاناں دیندے، ملدے یار پیارے نی

غ
غروب ہوسی ایہہ سورج، حسن زوال ضروری اے
مان تران حسن دا خالی، آکڑ تے مغروری اے
لکھ ہزار بہار حسن دی، گئی مٹّی وچ پوری اے
یار حنیف ایہہ فانی دنیا، عملاں نال حضوری اے

ف
فکر اندیشے کھا گئے دل نوں لگے روگ اولّے نے
وچ جدائی روح ترہائی، جاندے نیر نہ ٹھلّے نے
دے دیدار وصل دی خاطر، دکھ دنیا دے جھلے نے
یار حنیف تیاری کیتی، موت سنیہے گھلّے نے

ق
قیدی زلفاں دے عاشق، میں اسیر نگاہواں دا
وس نہ چلدا، بھانبڑ بلدا، سڑیا ہجر دی بھانواں دا
وچوں ٹھگ تے اتوں بھولا، مان کی بے پرواہواں دا
ڈرے حنیف بندے تھیں بندا، گیا اعتبار وساہواں دا

ک
کماناں وانگوں پلکاں، زلفاں کٹک اتارے نی
چہرہ پھل گلاباں وانگوں، مانگ تری وچ تارے نی
حسن فانی دا مان نہ کریے، لکھاں کوچ سدھارے نی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، اوکھے ہون گزارے نی

ل
لا پریت اجیہی جس تھیں جگ وچ رہے نشانی جی
کالیاں زلفاں ، سوہنا مکھڑا، یار میرا لاثانی جی
لکھ ہزار حسن دے شعلے، پر کوئی یار نہ جانی جی
ہو تیار حنیف سفر نوں، آخر دنیا فانی جی

م
مکھڑا ، چن گلابوں روشن، زلفاں کٹک چڑھائے نی
مٹھے بول زبان رسیلی، نیناں ناز وکھائے نی
شوخیاں ، شعلے، چالاں اوہلے، راج ہنس شرمائے نی
گُھلّی وا حنیف پُرے دی، چیتے یار دے آئے نی

ن
ناراض نہ تھیویں ماہی، دکھی کجھ نہ منگدے نی
سک دیدار دی لے کے سینے، جان سولی تے ٹنگ دے نی
عشق اندر رسوائیاں چائیاں، پھر دے وانگ ملنگ دے نی
ہکو تاہنگ حنیف سجن دی، ہور نہیوں کجھ منگ دے نی

و
وساہ کی تیرا سجن ، پاسے دتیاں سائیاں نی
یار پرانے بھل بھلائے، نویاں نال رسائیاں نی
حسن جوانی چار دیہاڑے، لکھاں چھوڑ سدھائیاں نی
موت حنیف پئی جھاٹاں مارے، کوڑیاں کل خدائیاں نی

ہ
ہوش بھلے تے جوش ودھیرا، چل کے درشن پائیے جی
دل دا حال سنائیے چل کے دیر پلک نہ لائیے جی
گھر آیاں نوں رکھیے راضی، متھے وٹ نہ پائیے جی
آکھ حنیف تاں دلبر پائیے، اپنا آپ گوائیے جی

لا
لکھیا ہووے جیہڑا لیکھے، آخر جھولی پوندا اے
لیکھ نصیب جے ہووے چنگا ، بوہا مل کھلوندا اے
اجڑن وسن ، غمیاں خوشیاں، وس تقدیر دے ہوندا اے
لیکھ حنیف بندے دے ہر دم، پاسے پاسے بھوندا اے

ء
آساں تے عمراں گزری، کدی تاں جانی آسی گا
کملی جھلی، راہواں بھلی، کدی تاں مکھ وکھاسی گا
برہوں کٹھی، ہجروں ماری، کدی تاں سینے لاسی گا
بھاہ حنیف سینے وچ بلدی، کدی تاں آن بجھاسی گا

ی
یاداں نے مار مکایا، نیند آرام نہ اُکا اے
درداں ماس سکایا ہڈاں، جیوں کر بالن سُکا اے
اکھیاں ورھیاں مینہ دے وانگوں، غم دا بدل ڈُھکا اے
ویکھ حنیف دی زندگی والا ، پینڈا آن کے مُکا اے