سی حرفی ۔۶
الف
الٰہی بھیج ماہی نوں تھکے نین وچاری دے
لگی سانگ سینے وچ ڈاہڈی، کیتے قول اقراری دے
برہوں بن رسولی پنگرے، جاگے پھٹ بیماری دے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، ٹُٹے جوش خماری دے

ب
برباد کیتا چا نیناں ، لگے وانگ کٹاری دے
نیوں لگا چخہ چڑھ بہنا، رونے عمراں ساری دے
نین نشیلے کردے حیلے، چھوپے پا دل داری دے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، لکھے لیکھ لکھاری دے

ت
توے تے روٹی سڑدی جیوں کر ہِکے پاسے تے
دل جگر تے چکی چلے ، غلہ جیویں خراسے تے
عاشق نال رقیب سڑیندے جیویں معشوق دے ہاسے تے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، جیوندے رہے دلاسے تے

ث
ثمر جے پیار دا چاہویں، عاجز پکڑ حلیمی نوں
گھر آئے دی عزت کرنی ہو کے کھڑا تعظیمی نوں
ونڈیں پیار جگت وچ بہتا، بھلیں نہیں کریمی نوں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، سِک دے یار قدیمی نوں
ج
جوانی ایویں گزری، کدی نہ سدیا یاراں نے
رُٹھے یار ، غماں رُت آئی، موڑے منہ بہاراں نے
وچ حیرانی، سرگردانی، فانی ہوئے ہزاراں نے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، ہو گئے حال بیماراں نے

ح
حاصل کی محبت اندر، سر بدنامیاں چائیاں نی
نعمت کھانے ، صاف پوشاکاں، مڈھوں منوں بھلائیاں نی
چنتے ، فکر، اندیشے آئے ، کر دے غم، چڑھائیاں نی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، کیتیاں بے وفائیاں نی

خ
خدا دی ذات نرالی ویکھے ایس بیماری نوں
عشق ازل دا روگ اولا، کھاندا برہوں ماری نوں
وچ جدائی رہی ترہائی، وصل نہ درداں ماری نوں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، بخشیں اوگنہاری نوں

د
دوائی روگ میرے دی، باہجھوں نہیں سجن دے کو
دے دیدار مرے دل دارا، موتی آس دے آن پرو
وصل پیالے نال نہالے، کرن حوالے جاناں وو
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، رب سچے نوں معلم ہو

ذ
ذکر فکر اوسے دا ہر دم، اوسے دی بادشاہی اے
اوسے دے ہتھ کارن سارے، بے پرواہ الٰہی اے
ہر ذرہ اقراری اوس دا، دیندا پیا گواہی اے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، رب دی بے پرواہی اے

ر
رحمت برکت خاص ربے دی، حال مرے تے ہوئی اے
کر اقرار وصل دا سوہنے آن کیتی دل جوئی اے
ملسن یار تے عیداں ہوسن، خوشیاں بدھی ڈھوئی اے
آکھ حنیف جے مل جائے ماہی، اللہ باہجھ نہ کوئی اے

ز
زار قطار روواں نت بھوندی، تک دی تیریاں راہواں نوں
ہو نڈھال کوکاں تے پاواں، گل وچ ٹٹیاں باہواں نوں
کر کجھ مہر وفا دا ذرہ، سینے لا تباہواں نوں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، لاواں اگ وِساہواں نوں

س
سکائی رت غماں نے، روندے نین بے حالے نیں
خاک گھتی سر، بُھلے نخرے، پیتے پریم پیالے نیں
پھیرا گھت کدی تاں دلبر، رہڑھ گئے یار وچالے نیں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، آئے وقت زوالے نیں

ش
شوہ ملیا وقت دِگر دے، دتی آن وکھالی اے
باغ بہار گلستاں اندر، آوڑیا جیوں مالی اے
انگ انگ دے وچ رچیا بسیا، گوشہ کوئی نہ خالی اے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، رو رو جندڑی گالی اے

ص
صدقہ کڈھ خیرات حسن دی، وقت گزردا جاندا ای
توڑنا دل دکھیاں بندیاں دا، رب نہ ایہہ فرماندا ای
درد فراق وچھوڑے والا، پیا جگر نوں کھاندا ای
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، برہوں پیا ستاندا ای

ض
ضعیف ہویا تن میرا، وس نہ ہر گز چل دا ای
حسرت، غم، اداسی، چنتا، آن دوارا مل دا ای
کوڑی دنیا چار دیہاڑے، میلہ ایہہ جھٹ پل دا ای
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، سُکھ پیغام نہ گھلدا ای

ط
طواف کراں نت جا کے دلبر کجھ نہ ساراں نی
جان پرائی، دکھ ستائی، پئیاں سوچ وچاراں نی
جیویں سیلاب چنہاں وچ غم دا، آئیاں ٹھاٹھاں واہراں نی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، وچ نصیباں ہاراں نی

ظ
ظلماں دی حد نہ کوئی، گزرے دن بہاراں دے
وچھڑی کونج وانگوں کرلاواں،چیتے آون ڈاراں دے
ہک پل مول آرام نہ ذرہ، مارے سوچ وچاراں دے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، ٹُٹے غم پہاڑاں دے

ع
عبادت جان عشق نوں، ایہو حرف سچیرا ای
عشقے باہجھ ایمان نہ کامل، دنیا وچ ہنیرا ای
عشقے باہجھ حیاتی فانی، فانی ڈنگر ڈیرہ ای
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، دنیا جگ ہنیرا ای

غ
غبار غماں نے میرا، تن من پھوک جلایا اے
مرگ وچھوڑے، کجھ نہ چھوڑے، ساہ لباں تے آیا اے
وقت نزع دے جھات وکھاویں، موت سنیہا آیا اے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، مر کے مطلب پایا اے

ف
فرق نہ رکھیا جان دا زرہ، کیتی چا قربانی اے
جانے یار وفا نہ جانے جندڑی گھول گھمانی اے
مان نہ کریے روپ گھنے دا، آخر دنیا فانی اے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، رائیگاں گئی جوانی اے

ق
قتل کریندے تیر نگاہ دے، کیسیاں شوخ نگاہواں نیں
نظراں نوں تک نظراں لٹیا بھلیاں ساریاں راہواں نیں
باہجھوں یار دے جینا مشکل، جان سکائی ہاہواں نیں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، منگیاں ہوئیاں ساہواں نیں

ک
کوئی نہیں سار سجن نوں، کیوں کر وقت گزردے نیں
گزرے دن وچاراں اندر، راتیں ہوکے بھردے نیں
نال اشارے جان پیاری، یار اگے ونج دھردے نیں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، ساڈے دن صبر دے نیں

ل
لائی سی نال سکھاں دے آئے دن ودھیرے نیں
باغ بہاراں، نال اڈاراں، سنگتاں باہجھ ہنیرے نیں
عشق دے ڈاہڈے روگ اولے، گھیرے چار چوفیرے نیں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، کدی نہ پائے پھیرے نیں

م
مصیبت ویکھ سجن دی، سجن مول نہ رہندے نی
چپ چپاتے جاناں دیندے، موہوں کجھ نہ کہندے نی
بھیڑاں وچ ونڈاون پیڑاں، دکھ مصیبت سہندے نی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، ماہی دل وچ رہندے نی

ن
نوازش، لکھ عنایت، جے کر پھیرا پائو جی
ڈِگدے ڈھاندے عاجز چاہندے، آن کے سینے لائو جی
لڑ لگیاں دی لاج نبھائو، ستے بھاگ جگائو جی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، لکھیا جھولی پائو جی

و
وفا ہے شرط وڈیری، وچ پیار دلاں دے جی
نہ کجھ کھاون، نہ کجھ پیون، لگے چا سجناں دے جی
کولے رہندے، در تے ڈھاندے، آس وصل دی لاندے جی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، یار نہ کول بلاندے جی

ہ
ہوس دی دنیا اندر، رجھے بندے خاکی جی
غفلت نیکیاں دے وچ کر دے، بدیاں وچ چالاکی جی
چار دناں دی دنیا ایتھے، کرنی کی بے باکی جی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، پاک خدا نوں پاکی جی

لا
لاثانی اکھ مستانی، بہہ جگر وچ جاندی اے
چال پیاری، ناز دلاری، موہوں پھل برساندی اے
نازاں نال، اداواں دے نال، جان عاشق دی کھاندی اے
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، کوئی پیش نہ جاندی اے

ء
اولا روگ عشق دا، لگے جس نوں بچ دا نہیں
انگ انگ دے وچ رچیا جاندا کوئی اس توں بچ دا نہیں
جد دا نظر پیا دل جانی کوئی نظر وچ جچ دا نہیں
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، قول اساڈا کچ دا نہیں

ی
یارانہ نال ماہی دے ، ماہی مول نہ ساراں نی
درد وچھوڑے مار مکایا، سینے سانگ کٹاراں نی
مکھ وکھال دیدار کرائو، بخشو صحت بیماراں نی
آکھ حنیف نہ ملیا ماہی، گئیاں گزر بہاراں نی