باراں ماہ
چیتر

چڑھدے چیتر نوں مہکدے باغ بوٹے، لگے پھل سب پتیاں ڈالیاں نوں

موسم بدلے آئی بہار سوہنی، آساں لگیاں آن کے مالیاں نوں

پھلاں وانگ خوشبوواں دے یار جانی، دیندے وصل نصیباں والیاں نوں
ملیں آن غریب حنیف تائیں، دسیں پال پریم پیالیاں نوں
وساکھ

وسدی جھوک اجاڑ پیریں، آپ پکڑ کوہاڑیاں ماریاں نی

نگاہ تیز دے کٹھڑے ہوئے عاشق، نیناں چاہڑیاں کٹک خماریاں نی

ایس عشق جنون تھیں باز آویں، روک رہیاں خلقتاں ساریاں نی

رکھیں یاد حنیف نوں مارنا ایں، ایہہ واریاں یار ادھاریاں نی
جیٹھ

جیٹھ جان عذاب وچ پھس گئی اے، تتیاں گرم ہواواں چلیاں نی

ہک ہجر ساڑے، دوجا غم مارے، جھوٹے دیوندے لوگ تسلیاں نی

ہک پلک وی یاد نہ بھلدی اے، بیٹھے دل وچ مار پتھلیاں نی

پھیرا گھت حنیف پردیسیاں تے، تدھ باہجھ سب سنجیاں گلیاں نی
ہاڑ

ہائے گرمی کر زور آئی، چلن پھرن تھیں خلق بیزار ہوئی

دنیا والڑے دے گئے بُھل چیتے، گئی عقل تے مت، خوار آئی

جیوندے جی ہک وار جے مل جاویں، خواہش ملن دی لکھ ہزار ہوئی

خواہشاں ساریاں پوریاں ہون ناہیں، ہر خواہش تے جان بے قرار ہوئی

ساون

ساون سکھ نصیباں دے نال ملدے، دکھاں چاہڑیاں بدلیاں کالیاں نی

گھٹاں چڑھدیاں، گجدیاں ، وجدیاں نیں، وسن بارشاں مینہ پھوہاریاں نی

ندی نالیاں وچ ترنگ آیا، ہوئیاں رحمتاں بے شماریاں نی

رکھن لج حنیف لج پال اوڑک، جیہڑے پال وکھاوندے یاریاں نی
بھادوں

بھادوں بھاہ فراق دی ساڑ گئی اے، میرا اندروں باہروں حال اونویں

دیوے لکھ جواب خراب مینوں، میرا یار دے ول خیال اونویں

ساتھ زندگی نال نبھا نہیں تاں، رہساں تڑفدا نت نڈھال اونویں

ہک وار حنیف نوں لا سینے، زندہ زندگی ہوئی محال اونویں
اسوج

اسو آس امید دے پھل تازے، تازہ موسمی لطف کمال دسدا

شوق چا دے نال سی نیوں لایا، اج ٹھلنا نیر محال دسدا

مٹھی رُت رنگیلڑی دکھ وڈے، سکھی جگ اندر خال خال دسدا

جھڑکاں جھولیاں پا حنیف ٹریا، نت ایہو غریباں دا حال دسدا
کتیں

کتیں کون کٹے دکھ دکھیاں دے، باہجھوں سجناں کون دلدار ہوندا

آوے کم نہ وچ مصیبتاں دے، کدی اوہ نہ یاراں دا یار ہوندا

سنگت ساتھ غم خواریاں چھڈ کے تے، بندہ جگ دے وچ خوار ہوندا

ہمت والیاں نال جو کریں ہمت، ساتھی نال ستار غفار ہوندا

مگھر

مگھر منجی تے پئی نوں سٹ گیوں، چاہڑی غماں نے تیز کٹار مینوں

وچ ہجر فراق دے کٹھیاں میں، مہنے گئے جہان دے مار مینوں

لا کے توڑ نبھائونیاں اوکھیاں نیں، یار چھڈ گئے راہ وچکار مینوں

دنیا چھوڑ اداسیاں پہن لیاں، آیا پیار دا جدوں قرار مینوں
پوہ

پئے پالے ڈاہڈے کُہر والے، کٹک ککراں کوریاں چاہڑیا ای

چلی وا ٹھنڈی کوئٹے شہر ولوں، یاداں آن کلیجہ ٹھاریا ای

ہویا ٹھنڈ دا سماں پنجاب اندر، میرا جیو جامہ سب ہاریا ای

گھر آ حنیف وچ ہجر ترے، اساں گھر تے باہر وساریا ای
ماگھ

ماگھ ماہی دے باہجھ نہ جینی آں میں، لکھ لوگ تسلیاں دین بھانویں

بلبل، پھل باہجوں، بھور گل باہجھوں، شمع باہجھ پتنگ نہ رہن بھانویں

مکھی شہد باہجھوں ، زاہد زہد باہجھوں، چن باہجھ چکور نہ چین بھانویں

ڈٹھے باہجھ نہ چین حنیف تائیں، ساہ زندگی دے کڈھ لین بھانویں
پھگن

پھگن پھاہی پیار وچ پھس کے تے، رو رو جندڑی گھول گھمائیاں میں

ہاڑے ہجر دے کسے نہ کار آئے، پے گئی ساں وس قصائیاںمیں

مارو تھل دے پینڈڑے برہوںوالے، کونج وچھڑی وانگ کرلائیاں میں

ہور نہیں حنیف تکلیف کوئی، جانی یار دے باہجھ ترہائیاں میں