جہلم دا سفر
دل آکھے میں جہلم جانا
’’ڈھوک رجو‘‘ جا درشن پانا
بس ٹر گئی یار قبولے
پئی دیندی پیار دے جھولے
میں جانا عشق سکولے
میں تے ربا کرم کمانا
بس آ گئی عارف والے
سانوں مل گئے دیس نکالے
جنھاں عشق دے دیوے بالے
اگے جا کے موج منانا
بس آ گئی ساہیوال
میرا پیر بڑا لجپال
دیندا دل دے دیوے بال
میرے دل نوں نور بنانا
بس آ گئی شہر اوکاڑے
کیویں پائے عشق پواڑے
گھر کتنے ایس اُجاڑے
سانوں خیر دیدار دا پانا
بس آ گئی شہر لاہور
چلے دل تے نہ کوئی زور
اوہدی دید نوں پاوے شور
دل دے کے یار منانا

بس آ گئی گجرانوالہ
نہیں عشق دا پندھ سوکھالا
ساڈا اللہ اے رکھوالا
پردیس چ نہ گھبرانا

بس آ گئی وچ گجرات
ساڈے نال ہووے گل وات
سانوں دے سجناں اک جھات
ساڈے دل دا شوق ودھانا

بس آ گئی اے وچ کھاریاں
اساں بڑیاں واجاں ماریاں
سن سجناں ساڈیاں زاریاں
سانوں در تے آپ بلانا
بس ’’عالم گیر سرائے‘‘
اساں یار دے نیڑے آئے
ساڈے نین بڑے ترہائے
سانوں سوہنا مکھ وکھانا

بس اپڑی جہلم اڈے
اسیں بھیڑے کم سب چھڈے
ساڈے لیکھ ہوئے اج وڈے
اساں جہلم وقت لنگھانا

پھڑ ویگن گئے سنگوئی
اسیں کلے، نال نہ کوئی
لاہ مکھ توں سجناں لوئی
اساں ول ول درشن پانا

اسیں ’’ڈھوک رجو‘‘ وچ آئے
ساتھے رب نے کرم کمائے
اسیں قادریؔ! درشن پائے
دل آکھے ، مڑ نہیں جانا