روہی دی سیر
ایہہ روہی من نوں ٹھاردی اے
جیویں صورت سوہنے یار دی اے
دل روہی وچ رہ جاندا اے
جد درشن ایہدا پاندا اے
تک ساون مینہ برساندا اے
ہر پاسے رُت بہار دی اے
کِتے چھیڑ اُوٹھاں دے چردے نیں
کِتے ہرن پئے شوخیاں کردے نیں
ٹوبھے پانی نال بھردے نیں
ایہہ دھرتی چین قرار دی اے
روہی چنن پیر دا میلہ اے
آیا جہلموں پیر روہیلا اے
اوہدے کرم دا آیا ریلا اے
کھلی قسمت ایس بیمار دی اے
ایہہ روہی من نوں بھاندی اے
ایہہ دکھڑے دور ہٹاندی اے
ایہہ سجناں دی یاد دیواندی اے
سجناں نوں روز پکاردی اے
روہی دی روش انوکھی اے
چھک دل نوں پاندی چوکھی اے
روہی دی سیر نہ سوکھی اے
جٹی فیر نہ ہمت ہاردی اے
روہی دیاں جٹیاں بھلیاں نیں
ایہہ جٹیاں پھرن ہکلیاں نیں
ایہہ ددھ مکھناں دیاں پلیاں نیں
کوئی لوڑ ناں ہار سنگار دی اے
روہی دے لوگ رنگیلے نیں
مٹھے بول تے بڑے رسیلے نیں
پئے سوہندے ٹبے ٹیلے نیں
جٹی ہس ہس وقت گزاردی اے
روہی وچ بکریاں چردیاں نیں
مٹیاراں مٹکے بھردیاں نیں
ایہہ خواجہ فریدؒ دی بردیاں نیں
روہی خواجہ سرکارؒ دی اے
روہی وچ چین قرار ملے
اک وار نہیں ، سو وار ملے
اقبالؔ دعا منگ یار ملے
رحمت پئی ٹھاٹھاں ماردی اے